Ég skrifaði um rakalykt um daginn. Hún hefur magnast rosalega síðustu vikur og ég skildi ekkert í þessu, vaknaði inni í Blómavali eða Eden kannski, alla morgna. Svo fattaði ég að ég bý við hliðina á Botaniske have eða grasagarði kaupmannahafnar. Merkilegt, ekki satt?

Dagarnir eru venjuegir og líða, ég er þreyttur á að bíða en aldrei koma jólin. Sit heima allann daginn að reyna að lesa fyrir próf sem er eftir tvær vikur en næ ekki að byrja. Það virðist svo einfalt að opna bók og lesa hana en ég get það ekki. Skrítið, vegna þess ég veit að ef ég byrja þá mun ég halda áfram og hafa sæmilega gaman af. Ótruleg innri barátta sem á sér stað á þessum bænum.

Upplifði skrítna tilfinningu um daginn. Lít upp og jafnvel dýrka fólk sem er jafngamalt eða jafnvel yngra en ég. Þetta eru einhverjir fyrirliðar fótboltaliða á Englandi sem ég hélt að væru miklu eldri en þeir eru. Það var eiginlega soldið óþægilegt.