Ég fór einn í bíó um daginn. Fannst það eitthvað trist. Hringdi í Hauk sem var búinn að vera veikur ásamt kærustunni sinni Öglu og sagði honum að ég væri nú bara að spá í að skella mér í bíó. “já, með hverjum?” “Engum”, svaraði ég. Þá hló hann og spurði hvort ég væri að grínast.

Ég var ekki að grínast og sagði honum það.

Það er eitthvað trist við að fara einn í bíó, fara einn út að borða. “Það eru allir að horfa á mig”, eins og sjómaðurinn í Fóstbræðrum hugsaði, sá sem ætlaði að fá sér að ríða maður!

En hvað er það við það að fara einn á stúfana sem gerir það óþægilegt? Er það ekki bara það að ef maður skyldi nú hitta einhvern, þá má sá hinn sami ekki halda um mann að maður eigi enga vini?

Við þetta tækifæri rifjaðist upp fyrir mér þegar ég fór einn í Háskólabíó. Ég var ca. 14 ára og langaði svo geðveikt að sjá stórmyndina “The Relic” með Tom Seizmore og Lindu Hunt í aðalhlutverkum. Gott ef það var ekki þriðjudagstilboð. Dóri komst ekki því Keli frændi og séra Hjalti voru í mat, Svenni var á spilatorgi í Mortal Kombat og mátti ekki alveg vera að þessu.

Ég hjólaði niður á Hagatorg á Murray fjallahjólinu mínu, í kóngabláum Jees-buxum og Shelleys-klossum. Ég var einn en fullur sjálfstrausts sem gerðist ekki oft á mínum unglingsárum. Myndin var stórkostleg eins og glöggir muna og ég alsæll að mynd lokinni. Allt hafði gengið vel og ég ekki hitt neinn. Á leiðinni út úr bíói, í dyrunum á Háskólabíói hitti ég náttúrulega Jóa Árna og Darra vin hans. Voru báðir árinu eldri og ég kannaðist við Jóa úr körfunni. “Hæ”, “sæll”. “Með hverjum ertu?”, “uuu engum, það komst enginn, það voru allir eitthvað uppteknir í kvöld, þetta var eini sénsinn fyrir mig að komast á myndina.”

Fór ekki einn í bíó fyrr en núna.