Ég kynntist aðeins hópastemmningu í síðustu Íslandsdvöl. Var sosum áhorfandi meira en þátttakandi og þótti fínt á meðan var, ástæðan var allavega þess virði. Ég hefði gengið á glerbrotum.

Sú stemmning er samt ekki mín, ég er ekki hópsál sem er alveg tilbúinn til þess að fórna mér fyrir hópinn, málstaðinn. Kannski er ég það en hef bara aldrei látið á það reyna, nema í körfubolta þar sem ég hef hvort eð er aldrei haft hlutverk. Það fer um mig aumingjahrollur þegar krakkarnir byrja að góla saman í kór, júróvisjónlög, Nína eða Stuðmannalög, sem eru þó skárri. Mér finnst það ekki einu sinni fyndið, ég sé akkúrat ekkkert fyndið við það og finn ekki fyrir neinni frekari stemmningu, ég finn ekki fyrir nostalgíu frá skólaballinu í Kvennó. Þess vegna skil ég þetta ekki alveg og ég læt þennan apahátt fara í taugarnar á mér.

Ekki það að ég sé svona kúl, ég hef alveg sungið í hópi og glaðst með öðrum, dansað ska. En þegar fólki finnst bara góð hugmynd að missa sig og með öllu tapa kúlinu fyrir .... hvað? Hamingju kannski, stundarfróun án fullnægingar. Eða hugsar fólkið ekkert? eða fylgir það bara hinum, stuðboltanum sem kann á gítar og verður að taka þátt í stemmningunni?

Kannski á ég bara slæmar minningar frá fyrirpartíum skólaballa þar sem Nína og Gleðibankinn voru góluð á sama hátt af sama fólkinu í fjögur ár, fimm í mínu tilfelli. Kannski fékk ég bara nóg.

Svo hittist hópurinn aftur seinna þegar haldið verður ríjúníon, allir svo góðir vinir. Jafnvel þeir sem slógust og hræktu hver á aðra, vatn undir brúna, var bara svona hluti af stemmningunni, “oh það var svo gaman að vera ungur”! Þá verður sungið þemalag þess árs sem hópurinn skildi við (I´m a Creep), ásamt Nína og Stál og Hnífur. Allir glaðir, tala um gömlu góðu dagana, Háskólaárin. Ár þunglyndis, brostinna drauma, brostinna hjarta. Ár tækifæra, samlímdra drauma, samlímdra hjarta. Kannski er það betra en það sem á eftir kemur; flytja í úthverfin og fá sér hjólhýsi sem er alveg eins og heima hjá manni vegna þess að maður þolir ekki tilbreytingu og þorir ekki að breyta út af vananum. Eins og það sé betra að lesa Fréttablaðið á tjaldstæðinu á Flúðum, í hjólhýsinu sem er alveg eins og heima hjá manni, heldur en heima hjá sér! Því það er svo mikið ævintýri að grilla á grillinu, eins og maður á heima hjá sér, á tjaldstæðinu á Laugarvatni.
Alveg sama hversu oft þau munu hittast og hve langt verður liðið frá gullaldartímanum þá er eitt víst. Nína verður það sem kemur fólkinu í stuð.


Mér virðist fullorðið fólk tala um það að námsárin hafi verið bestu ár lífs þess,”viðhorfið til lífsins var allt annað”, “maður var svo frjáls”.Eins og maður fái ekki val seinna meir, verði að passa inn í ramma lífstílsþáttana í sjónvarpinu því ef ekki gæti maður dúkkað upp á forsíðu DV sem sá sem beygði útaf. Engin börn, engin fjölskylda, engin ábyrgð, æðislegt! Eða hvað?